W wieku zaledwie 10 lat Léandre zasłabł podczas treningu piłki nożnej. Udar sparaliżował całą prawą stronę jego ciała.
Jego marzenie o zostaniu profesjonalnym graczem legło w gruzach, ale się nie poddał. Teraz ma 14 lat i znalazł nową pasję – pływanie, w którym osiąga znakomite wyniki. Léandre trenuje od jednej do dwóch godzin dziennie. Ma jeden cel – Igrzyska Paraolimpijskie w Los Angeles w 2028 roku.
Jest rok do przodu w szkole i już planuje swoją przyszłość. Wie, że „kiedy dorośnie” zostanie neurologiem. Jednak w przypadku Léandre’a dorosłość przyszła dużo wcześniej.
Krótkometrażowy film dokumentalny w reżyserii Matthieu Perret
Występuje: Léandre Boyer
Zdjęcia: Robin Pogorzelski
Zdjęcia, montaż, korekcja kolorów: Matthieu Perret
Dźwięk: Mix & Mouse
Produkcja: ROMA / Spotsyde
Podziękowania dla Louise, Marlène, Jérôme, Baptiste, Trafalgar Maisons de portraits, Saint-Étienne Aquatic Métropole, Éveil de Lyon, Un truc de malade
Wersja polska: Anna Gawłowska, Andrzej Jankowski
Wywiad
Matthieu Perret
Reżyser
„Léandre postrzega swoją sytuację jako bogactwo możliwości, a nie ograniczenie tego, co może osiągnąć”.
- Matthieu, jak wielu twórców krótkometrażowych filmów dokumentalnych, jesteś specjalistą od wszystkiego.
To prawda! Jestem szczególnie zafascynowany oprawą wizualną: oświetleniem, kadrowaniem czy gradacją kolorów. Również montażem, ponieważ podczas niego film nabiera kształtu i powstaje historia. To jest dla mnie fascynujące.
Mimo to, nie jestem ekspertem w żadnej z tych dziedzin!
Jeśli miałbym opisać swoją ścieżkę kariery, to bardziej przypomina ona drzewo niż linię prostą. Jestem technikiem, twórcą efektów specjalnych i współzałożycielem Le Bocal, kreatywnego ośrodka i kolektywu artystów w Lyonie.
Jestem również fotografem i zdałem sobie sprawę, że mam naturalną skłonność do tworzenia serii zdjęć, które opowiadają historię. W pewnym sensie układanie sekwencji obrazów jest już formą montażu.
- Jak poznałeś Léandre’a?
Przez agencję literacką Maison Trafalgar (bardzo dziękuję), z którą współpracowałem kilka razy. Przedstawili mnie Pascalowi Hostachy’emu (również wielkie dzięki!), który chciał, żebym stworzył portret Léandre’a dla platformy Spotsyde.
Ponieważ Léandre ma zaledwie 14 lat, zacząłem od rozmowy z jego ojcem, Jérômem. Odbyliśmy kilka rozmów, czasem długich. Bardzo się otworzył i podzielił się ze mną kluczowymi informacjami. Jestem bardzo wdzięczny za jego zaufanie. Historia tej rodziny bardzo mnie poruszyła, a sam Léandre wywarł na mnie duże wrażenie.
Projekt stopniowo ewoluował, a ja zdecydowałem, że dołączę do produkcji filmu. Robin Pogorzelski (jeszcze raz dziękuję!) zgodził się dołączyć jako operator filmowy.
Jestem niesamowicie dumny, że miałem okazję podzielić się choć fragmentem tej historii – opowieści o synergii, zaufaniu… i wdzięczności!
„W dzisiejszych czasach wiele słyszymy o wytrzymałości, a według mnie Léandre jest jej doskonałym przykładem”.
- Léandre dzieli się swoją historią przed kamerą z niezwykłą pewnością siebie. Wydaje się taki odważny i zdeterminowany. Jak ty byś go opisał?
Jest niezwykle zdeterminowany! W dzisiejszych czasach wiele słyszymy o wytrzymałości. Według mnie Léandre to jej doskonały przykład. Jest też niesamowicie dojrzały.
Co ciekawe, przed wypadkiem był skupiony tylko i wyłącznie na zostaniu profesjonalnym piłkarzem. Jednak teraz kieruje tę determinację na jak najgłębsze odkrywanie świata. Postrzega swoją sytuację jako otwarcie się na nowe możliwości, a nie ograniczenie tego, co może osiągnąć.
- 99 zawiera kilka filmów o niepełnosprawności, takich jak Cristian i Świat u jego stóp, każdy z unikalnym podejściem. Jakie było twoje podejście?
Nie zacząłem z myślą: „Zrobię film o niepełnosprawności”. Ta historia mnie poruszyła i chciałem ją opowiedzieć. Chciałem podkreślić osobowość Léandre’a, jego wyjątkowość, siłę i wszystko, czego może nas nauczyć.
Dodatkowo, wysokiego szczebla sportowcy z niepełnosprawnościami nie mają statusu zawodowego, co w pewnym sensie sprawia, że czują się trochę bardziej „przeciętni”.
- Léandre mówi o swoich rodzicach, siostrze, trenerze i ich wsparciu. Jednak żadna z tych osób nie udzieliła wywiadu w filmie. Dlaczego zdecydowałeś się skupić wyłącznie na głosie Léandre’a ?
Długo myślałem nad tą decyzją! Po pierwsze, chciałem stworzyć bardzo „zwięzły” film, który napędza akcja. Chciałem, aby Léandre opowiedział swoją historię z własnej perspektywy i własnymi słowami.
Z drugiej strony, gdybym dołączył jeden inny głos, czułbym, że musiałbym dołączyć jeszcze dwa lub trzy – jego ojca, jego siostrę, jego trenera… To groziło zbyt długim filmem przepełnionym dialogami i odejściem od pierwotnego celu: oddania głosu Léandre’owi.
Koniec końców ten film jest tylko małym oknem na życie Léandre’a. Jest subiektywny, fragmentaryczny. Wiele kwestii pozostało niedopowiedzianych, a mnóstwo interesujących fragmentów zostało wyciętych podczas montażu. Ale trzeba było dokonać wyborów…
- Twój film zawiera rodzinne nagrania wideo, w których widzimy Léandre’a na przykład podczas sesji rehabilitacyjnych. Dlaczego ważne było uwzględnienie tych momentów?
Myślę, że tworzą one głębszą więź z Léandrem. Widząc go dzisiaj, trudno jest pojąć, jak wiele przeszedł. Te rodzinne archiwa pomagają pokazać jego drogę, ponieważ nawet pojedynczy obraz może przekazać o wiele więcej niż fragment wywiadu.
Przypomina mi to coś, co usłyszałem od montażysty filmowego w jednym z podcastów: „Pokaż, nie opowiadaj”. Jest to zasada opowiadania historii często przypisywana Antonowi Czechowowi, który kiedyś powiedział: „Nie mów mi, że księżyc świeci; pokaż mi blask światła na rozbitym szkle”.
Muszę przyznać, że nie sądzę, bym opanował jeszcze tę sztukę opowiadania historii, ale jest to zasada, o której zawsze pamiętam podczas montażu.
- Czy jest jakiś film na 99, który szczególnie ci się podoba i który byś polecił?
Trudny wybór – jest tak wiele perełek! Ale „Tam, gdzie żyję” jest przepiękny. Naprawdę uwielbiam też „Tungrus” – jest zarówno zabawny, jak i metaforyczny.
- Co sądzisz o tym, że twój film jest teraz dostępny w wielu językach dzięki napisom?
To niesamowite! Świadomość, że te historie mogą podróżować tak daleko i rezonować z tak wieloma osobami, jest wspaniała. Jestem naprawdę zaszczycony, że „Nie lubię przegrywać” znalazło się na 99 obok tak niesamowitych filmów.